Hoe de tijd vliegt en stilstaat tegelijkertijd........

De eerste twee weken van oktober ben ik vanuit Griekenland naar Nederland gekomen voor een vakantie van krap twee weken. Op een vrijdag kwam ik aan en gelijk de volgende ochtend liep ik al op de Albert Cuypmarkt, op weg naar een afspraak met iemand die ik al 40 jaar niet gezien had. Ja hoor, ze zat er al, op het caféterras, mijn oude schoolvriendin Hella. Geen spat veranderd. We hoefden niet veel bij te praten want sinds afgelopen winter spreken we elkaar bijna dagelijks via Hyves en e-mails, alhoewel er niks gaat boven het elkaar recht in de ogen te kunnen kijken.
(Bijzonder:Hella kwam Mirel tegen op de markt en ik kwam iemand tegen die ook op Patmos woont!)

Na nog even over de markt gestruind te hebben kwam punt twee van het programma: een bezoek aan het atelier van Rob Aspeslagh. Rob had dat weekend open huis want het was Open Ateliers in de Pijp. We werden ontzettend hartelijk ontvangen met koekjes en thee en boeiende verhalen over de mensen op Rob's schilderijen en verhalen over zichzelf. Een lief-, open-, ongedwongen- en boeiend mens.


Anja stormt onverwachts binnen......(achter mijn rug om bekokstoofd met Hella). Ook al weer een paar jaar niet gezien, alleen gesproken via e-mails en Hyves(lang leve mijn in november aangeschafte computer, lang leve Hyves). Geen probleem, we pakken de draad even makkelijk weer op.
Anja weet zich meer details te herinneren van de hectische tijd van mijn echtscheiding en niet lang daarna, toen ik straal verliefd werd op een Griek, dan ik zelf.
Jezus, ik HEB wat tegen haar aan zitten leuteren toen en nooit te beroerd om te luisteren die Mus en haar steentje bij te dragen in mijn poging om een beetje bij zinnen te blijven .
Een dag om nooit te vergeten was het, deze zaterdag in De Pijp............

De week daarna weer iets leuks: etentje bij mij op mijn logeeradres (ik had dit jaar de luxe een huis te mogen gebruiken van een afwezige vriendin), met Joke en Anja. Geen tijd om te koken dus een tafel vol met tapas (mezze in het Grieks) en een paar flessen wijn. Joke, Anja en ik zijn op school een hele tijd intensief met elkaar opgetrokken als trio. Heel wat avonturen beleefd samen in de toen nog minder hachelijke wereld. Jongens natuurlijk en spijbelen, vanzelfsprekend. We gleden weer naadloos in ons driemans(-vrouws)schap en ik voelde me opeens 40 jaar jonger. Het was gelijk goed en de gespreksonderwerpen varieerden van 'de overgang'( nieuw in ons repertoire) tot 'hoe heette ook alweer die ene jongen'(een golden oldie). Anja wilde om 12 uur weer thuis zijn, want dan was ze jarig en vermoedde dat haar man klaar zat met champagne. Later vertelde ze dat ze nog nooit zo hard had moeten fietsen om op tijd op haar eigen verjaardag te zijn!

Het zit gewoon geramd, de vriendschap met de oude vriendinnen. Dat gaat nooit over, ook al zien we elkaar jaren niet. Voor mij, nu acht jaar levend in 'den vreemde,' waar ik een compleet nieuw- en ander leven heb opgebouwd, is het zo goed om die vriendschapsbasis te hebben in Nederland, naast mijn familie.....Het is als het ware een bevestiging van wie ik ben, ze kennen me van haver tot gort...De roots, zo waardevol om te ervaren en te koesteren.......
Goed nieuws: keet trappen kunnen we gelukkig ook nog steeds, luidkeels, van harte en ongegeneerd.



Marianne
Patmos, 17 oktober 2009