Rien de Carpentier

Riende Carpentier: lid van het Genootschap der Vrienden (https://nl.wikipedia.org/wiki/Quakers) en lid van de Pacifistisch-Socialistische  Partij.  Eigenzinnig secretaris van de Vereniging van IVO-scholen,tot dat hij in 1956 zijn eigen weg ging, en de IVO-Kindergemeenschap stichtte.
Zéer onderschatonderwijsvernieuwer die zijn tijd ver vooruit was.

Anekdotes:

Op bezoek bij Rien thuis vertelde hij over de wortels van zijn school.

Onderduikschooltje in de oorlog.

Hij vertelde dat de nieuwbouw aan de Ottho Heldringstraat op de plattegrond van een gespiegelde swastika was gebaseerd.

(haken de andere kant op.) Zodat het kwaad ook 'gekeerd' kon worden.

Een bewogen maar ook driftige en autoritaire man.

We werden bij elkaar geroepen in de aula en moesten van Rien gaan collecteren voor weet ik veel wat. Met zo'n groene ijzeren rammelbus.

Moest je je hand opsteken als je meedeed.

In de jaren 60!

Nou niemand natuurlijk.

Toen stoof ie woedend de zaal uit.

Ik zie 'm nog wegbenen, onderlangs die muurtekst van Vrijheid, Slavernij en Gehoorzaamheid.' 

Tropenmuseum

In de eerste helft van de jaren zeventig in de vorige eeuw hield het Tropenmuseum de eerste grote Marokkotentoonstelling die ook qua vormgeving veel speelser was dan vorige tentoonstellingen. Helaas gebeurde verder niets met deze mooie tentoonstelling. Daarom kwam de IVO-kindergemeenschap met het voorstel om met haar leerlingen de verschillende beroepen die de tentoonstelling liet zien ook uit te voeren. Leerlingen schilderden, maakten muziek, knoopten een berbertapijt en meer. Bezoekers reageerden verrast. Marokkaanse vrouwen hadden daarvan gehoord en kwamen meeknopen. Sommigen vroegen de IVO-leerlingen om het knopen een keer voor te doen, omdat zij het knopen wat verleerd waren. Het berbertapijt werd ten behoeve van een goed doel in het tv-programma van Gerrit den Braber bij opbod geveild. De directie van het Tropenmuseum vond het maar niks dat er verf op de vloer terecht was gekomen en reageerde verstoord. De foto's geven een beeld van enkele activiteiten van de leerlingen in de tentoonstelling.

(tekst Rob Aspeslagh)

 

O.Heldringstraat- Het hoekje

Voor degene die de Ottho Heldringstraat heeft meegemaakt: We hadden een schoolplein maar daar hoefde je niet op te blijven. Een goed kind regeert zichzelf en leert zo z'n eigen verantwoordelijkheden kennen. Maar een goed kind gaat ook op onderzoek uit en wil dat kunnen doen zonder het spiedend oog van de volwassenen. Wij deden dat ook. Op (of liever gezegd om) het hoekje, buiten het zicht. Een eerste sigaretje werd gerookt en door de durfal stiekem een jointje. En soms wilden we gewoon onze eigen gesprekken kunnen voeren, heftig zoenen met onze liefde van dat moment, onszelf kunnen zijn in ongebreidelde nieuwsgierigheid. Ik vraag me dan ook af hoeveel van de oud-IVOers, die ooit gerookt hebben, weer zijn gestopt. Dit als een voorbeeld, want ik geloof er heilig in dat bij jongen mensen verbieden niet helpt. Wel het kunnen onderzoeken en zelf informatie verzamelen. Want daar word je wijs van! En dan stop je er op een dag gewoon mee, dacht ik...

   

Een-IVO-er die naar Canada emigreerde.

IVO taught us to question everything freely without fear of retribution. The authorities (our teachers/mentors) were our friends and not the harsh disciplinarians as was the norm in other schools, We took what we learned with us through life. The people you work with were raised (probably) in fear and the threat of discipline. They became compliant. That is much safer. Post-IVO I continued to question, but was rebuked and disciplined for it. I became more and more rebellious as a result with many consequences. I did not fit in. Some things I did were overboard. However, I can be proud that I did not just sit on the side of the road and be subservient. I was considered "non-compliant” and a threat. We zijn onze tijd vooruit. I used to walk into the office wondering if they will like me. Now I walk into the office and wonder if I will like them! Christine Pynaker

IVO leerde ons alles vrijelijk te bevragen en te bediscussiëren, zonder angst voor negatieve reacties. De autoriteiten (onze leerkrachten en mentoren) wilden ons niet niet slechts disciplineren,zoals de norm was op ander scholen. Wat wij leerden namen we mee in de rest van ons leven.(......) Na de IVO bleef ik dingen onderzoeken en ter discussie stellen, maar werd daarom afgewezen en men trachtte mij alsnog te disciplineren. Als gevolg daarvan werd ik steeds meer rebels, met alle gevolgen van dien; ik paste niet "in het Systeem". Sommige dingen die ik deed waren "overdone"; maar ik kan er trots op zijn dat ik niet slechts onderdanig aan de kant van de weg bleef staan. Men beschouwde mij als "onaangepast"en "een bedreiging"'. We zijn onze tijd vooruit. Vroeger vroeg ik me af of de mensen mij wel mochten; nu vraag ik me af of ik hen wel mag........ (vertaling: Jan Willem Breuk)
(ps: uit mail Christine aan Jan Willem) I.V.O. voor mij maakte een grote indruk en was erg belangrijk in mijn leven. Het was de beste school. Briljant. In Canada ging het niet zo goed. De onderwijzers op IVO waren mentors, in Canada waren ze de vijanden.